Dysgrafia

Najczęściej określana jest jako trudność z pisaniem. Jest to częściowa lub całkowita utrata umiejętności pisania, która przejawia się w wyglądzie graficznym tekstu – jest on trudny do odczytania.

Wyróżnia się dysgrafię określoną, która wynika z zaburzeń zdolności językowych lub wynikająca ze słabej koordynacji, a także nieokreśloną, której powody to np. zaniedbanie na etapie edukacji szkolnej czy opóźnieni umysłowe.

Rozróżnić można 3 podtypy dysgrafii, w zależności od przyczyny:
– dysgrafia z zaburzeniami w orientacji przestrzennej, gdy dziecko ma problemy z przepisywaniem a jego pismo jest nieczytelne,
– dysgrafia spowodowana problemami ruchowymi, gdy pismo dziecka jest trudne do odczytania, lecz nie popełnia ono błędów,
– dysgrafia dyslektyczna, gdy pismo jest nie tylko nieczytelne, ale też z wieloma błędami wynikającymi z nieprawidłowym odsłuchiwaniem z dosłownego zapisu. Taka osoba nie ma większych problemów z przepisywaniem tekstu.

Objawami, które pozwalają na relatywnie wczesne wykrycie dysgrafii u dziecka są:
– nieczytelne pismo,
– zaginanie kartek papieru podczas pisania,
– niechęć i nieumiejętność malowania,
– kurczowe trzymanie długopisu,
– drżące zapisywanie tekstu,
– szybkie męczenie się podczas pisania.

Osoby cierpiące na dysgrafię nie są ograniczone w rozwoju intelektualnym – nie mają deficytów w tym zakresie.