Atrybucja
Przypisywanie pewnej osobie lub przedmiotowi określonych cech lub zdefiniowanie ich przyczyn. Obserwując zachowanie drugiej osoby ludzie rozstrzygają przyczyny danej aktywności. Termin został przedstawiony przez amerykańskiego psychologa Fritza Heidera.
Wyróżnia się 2 rodzaje atrybucji:
– atrybucja wewnętrzna (dyspozycyjna)
– atrybucja zewnętrzna (sytuacyjna)
Atrybucja wewnętrzna zakłada, że przyczyną danego zachowania były cechy i predyspozycje konkretnej osoby.
Atrybucja zewnętrzna dotyczy sytuacji w jakiej dana osoba się znalazła.
Przykład atrybucji: Dana osoba jest gruba.
Atrybucja wewnętrzna: Osoba ta jest leniwa.
Atrybucja zewnętrzna: Osoba ta jest gruba ze względu na problemy zdrowotne.
Badania wykazały, że ludzie mają tendencję do wnioskowania przyczyn danego zachowania atrybucjami wewnętrznymi niżeli czynnikami zewnętrznymi. Nazywane jest to podstawowym błędem atrybucji. Inaczej ma się kwestia w przypadku oceniania porażki własnej osoby. W takich sytuacjach dana osoba ma skłonność do przypisywania porażki czynnikom zewnętrznym.
Błędy atrybucji wynikają ze złożoności świata. Pełna analiza danej sytuacji wymaga dużego wysiłku i wielu informacji. Ludzie tworzą pewne schematy na bazie własnych doświadczeń, obserwacji i zasobu informacji. Jeśli dana osoba widzi otyłe osoby, które są leniwe, to zakłada, że otyłość u ludzi wynika zazwyczaj z lenistwa, a nie np. problemów zdrowotnych.